شروع تحقيقات در رابطه با ريسك عدم نقدشوندگی كه گاهي با عنوان ريسك نقدشوندگی به آن پرداخته شده است، به اواسط دهه 80 ميلادي بازميگردد. اين موضوع بهرغم ريشهاي بودن آن جزو تحقيقات جديد در زمينه مديريت مالی محسوب مي شود. هر چند كه طي همين مدت اندك نيز افراد بسياري به مطالعه اين جنبه از ريسك دارايی های مالی، بخصوص در بازار سهام پرداخته اند و نتايج مطالعات اوليه در اين زمينه بسيار متفاوت بود . در برخي موارد ميان بازده و عدم نقدشوندگی رابطه مثبت بسيار قوي نشان داده شده است، در حالي كه در برخي ديگر رابطه خاصي ميان اين دو به اثبات نرسيده است. بعضي ديگر وجود اين رابطه را مختص  به ماه ژانويه دانسته اند.

اما به طور كلي، اين پرسش كه آيا نقدشوندگی بازده دارايي را تحت تأثير قرار ميدهد يا خير تاكنون به طور كامل و با اطمينان پاسخ داده نشده است. البته با اين حال مطالعات در اين زمينه متوقف نشده است، چرا كه همين تحقيقات نشان داده است كه اين عامل بر بازده دارايي مؤثر است و سرمايه گذاران همواره آن  را در نظر دارند.
عدم نقدشوندگی موردانتظار بازار داراي رابطه مثبت با مازاد بازده پيش بيني شده سهام است. او در پژوهش خود اثبات نموده است كه بخشي از مازاد بازده موردانتظار را ميتوان به وسيله صرف عدم نقدشوندگی بيان نمود. او از نسبت قدرمطلق بازده سهام به حجم معاملات برحسب دلار به عنوان معيار عدم نقدشوندگی در تحقيق خود استفاده نموده است. وي اثبات كرده است كه عدم نقدشوندگی تأثير بيشتري بر صرف سهام شركت هاي كوچك دارد.
اندازه شركت به عنوان شاخص نقدشوندگی اثر منفي و معناداري بر بازده شركت ها دارد. آنها اعلام نمودند كه شركت هايي كه نسبت ارزش دفتري به ارزش بازار آنها بالا (پايين) است، به طوركلي خيلي ضعيف (قوي)  هستند . بنابراين، سرمايهگذاران نيازمند صرف بازده براي جبران ريسك اضافي متحمل شده از طريق نگهداري سهام شركت هايي با نسبت ارزش دفتري سهام به ارزش بازار افتادگي كاهش يابد، سهام موردنظر داراي ريسك بيشتري خواهد بود، زيرا تغييرات بازده افزايش مييابد.
تعداد بسيار زيادي از داراييها داراي خصوصيات نقدشوندگی اندكي هستند و هميشه نميتوان آنها را فوراً معامله كرد. او در اين تحقيق نقش عامل نقدشوندگی را در قيمتگذاري داراييها بررسي نموده است . در بازارسهام برخي داراييها داراي نقدشوندگی بالايي هستند، اما برخي ديگر در دوره هاي نسبتاً طولاني مورد معامله قرار ميگيرند . عدم نقدشوندگی تأثير بسيار چشمگيري بر تصميمگيري پرتفوي بهينه دارد .ارزش يك دارايي با نقدشوندگی بالا ميتواند 25 درصد بيش از ارزش يك دارايي غيرنقدشونده ارزش داشته باشد.

مارشال و يانگ به رابطه نقدشوندگی و بازده سهام پرداختهاند. معيارهاي نقدشوندگی مورد استفاده در اين تحقيق، شكاف بين قيمت پيشنهادي خريد و فروش و نرخ گردش است. او در مدل خود از عوامل بازده بازار و اندازه شركت استفاده نموده است. او نتيجه گرفت كه تأثير عامل اندازه شركت بربازده سهام منفي بوده است.
آچاريا و پدرسن  يك مدل قيمت گذاري داراييهاي سرمايهاي ارائه دادند كه در آن ارتباط بين بازده موردانتظار بازار و نقدشوندگی موردانتظار يك سهم بررسي گرديد. آنها معتقدند كه يك سهم با نقدشوندگی كم تأثير همزمان اندك بر بازده سهم و همچنين تأثير آن بر بازده قابل پيشبيني آينده آن سهم زياد است. همچنين، سهام داراي بازده جاري اندك، ولي بازده قابل پيشبيني آتي بالا باشد، داراي نقدشوندگی باثبات است. داتار نايك و راد كليف نسبت گردش را كه آميهود و مندلسون در  سال 1986 پيشنهاد نموده اند، به عنوان شاخصي براي نقدشوندگی استفاده كردهاند. آنها دريافتند كه نقدشوندگی نقش معنيداري در توضيح تغييرات برش عرضي بازده سهام دارد. آنها از عوامل كنترلي مانند اندازه شركت، نسبت ارزش دفتري به ارزش بازار و بازده بازار به عنوان عوامل نقدشوندگی  استفاده نموده اند.

نتیجه

ريسك نقدشوندگی كه به عنوان معيار حساسيت بازده سهام تعبير ميشود و بيان شده است كه از آنجا كه اين ريسك نقدشوندگی نميتواند كليه تغييرات مقطعي در بازده را توضيح دهد، ساير عوامل ريسك (ريسك بازار يا ريسك سيستماتيك، اندازه شركت و نسبت ارزش دفتري به ارزش بازار)  و سهام شناور نيز بايد در نظر گرفته شوند، كه در اين مقاله همبستگي معيار ريسك نقدشوندگی تأييد ميشود، اما به دليل معناداري بسيار ضعيف آن را به عنوان يك معيار تجربي منطقي در نظر گرفته نمي شود، اما ريسك بازار يا ريسك سيستماتيك، اندازه شركت و سهام شناور قدرت مشخصي در توضيح تغييرات مقطعي در بازده دارند . همچنين، در بررسي ها مشخص شد كه ريسك بازار يا ريسك سيستماتيك و ريسك نقدشوندگی نيز رابطه معناداري دارند.